سیاه‌مشق ۴۰

عکست که حک شده در قلب خسته‌ام

یادت که خیس می‌گذرد گونه‌هام را

دل، سنگ نیست که از سوز دوری‌ات

دم برنیاورد

                           از بغض نشکند

باران که می‌گرفت اگر دل گرفته بود

یاد تو بود و عطر تو را باد برده بود

باران و باد خاطرهٔ دوری تواَند

نیویورک -- آوریل ۲۰۱۳

سیاه‌مشق ۳۹

در جاری زمانه اگر نام روشنت

در پشت ابرهای تجاهل ز یاد رفت

در خشک‌سال بی‌رمق غفلت زمان

گل‌های بی‌نشان جهانم به باد رفت

نام تو در عمیق زمان جلوه‌گر شده

کو چشم روشنی که تو را جستجو کند

یا در سرود اشک ز باران صبحگاه

یاد تو را به گوش زمان بازگو کند

گوش دلم که کر شده از های و هوی‌ها

چشم مرا بدوز به انوار ماهتاب

ای تو امید روز و شبم، آفتاب جان

بر تیرگی غربت دل لحظه‌ای بتاب

گم‌گشته‌ام میان هیاهوی روزها

در لحظه‌ها چه حیف که بیهوده زیستم

خود را ز من دریغ مکن آفتاب جان

بی‌روشنای هستی تو هیچ نیستم

هیچم، که هیچ و پوچ جهان را گرفته‌ام

پوچم که خالی است دل از ژرف چشم‌هات

کاری برای این من وامانده کن که دل

چشم‌انتظار جاذبهٔ حرف چشم‌هات

ای کاش در حضور تو آرامشی شود

دریای بی‌قرار دل سوگوار ما

سر دادهٔ حکومت چشمان مست تو

لا یُمکنُ ز مستی چشمت فرار ما

باران تویی، بهار تویی، آسمان تویی

مأوای کوچ هر چه پرستوی عاشقی

ما را بدان پرندهٔ بی‌بال این سفر

در آسمان ناب فراسوی عاشقی

نیویورک -- تابستان ۲۰۱۶

سیاه‌مشق ۳۸

شاید به درد و داغ خودش خو گرفته است

دریا دلش به تنگی یک جو گرفته است

از بس که زخم باز دلش را رفو نکرد

مرداب شد، هوای دلش بو گرفته است

عمری گذشت ماه من از روزه‌داری‌اش

حتی ز چشم برکهٔ شب، رو گرفته است

اما دریغ که دریا به خواب رفت

در این خسوف، بغض هیاهو گرفته است

و این زورق خیال در این راه بی‌مسیر

بر سنگ ساحلی یله پهلو گرفته است

گیسو بریز بر سر مرداب، ماه من

هر جا دلی گرفته و هر سو گرفته است

دریای چشم من بشود مست دیدنت

در آسمان که ماه من ابرو گرفته است

نیویورک -- تابستان ۲۰۱۶

سیاه‌مشق ۳۷

تمام شهرها و رودها

تمام واژه‌ها، سرودها

تمام کوچه‌های خسته از عبورها

تو را همیشه  یاد می‌کنند

تمام برگ‌های زرد بی‌نصیب

که روی دست لخت کوچه باد کرده‌اند

به یاد تو بهار را

به آرزو نشسته‌اند

چرا چرا دلم گرفته است

اگر قرار بوده برگ بی‌قرار

بدون تو ز شاخهٔ خزان بیفتد و به خواب خیس خاک‌ها رود

اگر شکوه رو به نور شاخه‌ها

سقوط را... بهانهٔ خزان شود

بگو که باورم شود

که می‌رود خزان که باز هم شکوفه‌ای

نصیب دست سبز آسمان شود

دنور، کلرادو - ژوئن ۲۰۱۵

بازنویسی نیویورک - سپتامبر ۲۰۱۶

سیاه‌مشق ۳۶

کاشکی از چشم‌هایم عاشقی را بشنوی

چشم لال من چگونه بنگرد تا بشنوی؟

باید از باران بخواند چشم‌ها تا لحظه‌ای

تو از آن بالا بیایی با تماشا بشنوی

مثل دریا موج دارد چشم طوفان‌دیده‌ام

باید این اسرار را از موج دریا بشنوی

می‌شود این اشک‌های خیس باران‌گونه را

ذکر «یا هو»، «ای خدا»، «پروردگارا» بشنوی

گل بگویی بشنوم، باغ گلی روی سرم

من بخوانم چارده خورشید را، تا بشنوی

من فقیرم، بی‌کسم، تنها تویی فریادرس

کاش عذر بنده را روز مبادا بشنوی

خشت اول، عمر من بوده است، کج، غرق گناه

خشت خشتم را ببینی، تا ثریا بشنوی

بشنوی، اما نبینی، بگذری مانند رود

حرف‌های سنگ را -غرق تمنا- بشنوی

از خیابان‌های غفلت خسته‌ام، ای کاش تو

آرزوها را نگفته، بشنوی؛ ها! بشنوی

خوب می‌دانی که شعرم نیز پر رنگ و ریاست

خوب می‌دانم که می‌خواهی سراپا بشنوی

نیویورک، یک سپتامبر ۲۰۱۶

سیاه‌مشق ۳۵

در رهگذار غربت تنگ پیاده‌رو

دیوار رفته است و کوتاه آمده

بی آن که پنجره

لبخندی از تبار خیابان به ما دهد

اینجا درخت و دار… چه توفیر می‌کند

وقتی که هیچ چیز در این روزگار سرد

عمرش به قدر کوچه و دیوار خانه نیست

وقتی که جاده... به جز فرصتی عقیم

وقتی که شهر به جز ازدحام داغ

وقتی که کوچه به جز بغض پنجره

وقتی که هیچ چیز به جز استعاره نیست

هر جور هم که بخوانی‌ش… غربت است

بی‌رحم و ناگزیر

بی آن که خوب بدانی که سال‌هاست

دریا دلش برای تو بر سنگ می‌زند

جولای ۲۰۱۶ - نیویورک