تو بزرگ‌ترین علامت سوالی

 

 

که همیشه با علامت تعجّب

 

 

به تو نگریسته‌ام

 

 

و گویایی‌ات را با نقطه‌ها

 

 

نا‌نوشته گذاشته‌ام

 

 

 

 

 

دیگر نقطه سر خط را نمی‌خواهم

 

 

دیگر نمی‌خواهم به خاطر همه‌چیز

 

 

هیچ‌چیز شوم

 

 

دیگر نمی‌خواهم واژه‌ها

 

 

نوشتن را آغازی باشند

 

 

دیگر تو را فقط برای نوشتن نمی‌خواهم

 

 

 

 

 

می خواهم به پروانه‌ها بگویم

 

 

که باد بوی تو را نشنیده می‌گیرد

 

 

و ابر

 

 

باد می‌شود

 

 

می‌ترکد

 

 

می‌بارد

 

 

و تو

 

 

نشنیده

 

 

 نشنیده

 

 

می‌باری

 

 

بر شهر چشمم

 

 

 

 

 

دیگر به بادها نمی‌گویم

 

 

که تو همانی که شنیده نمی‌شود

 

 

 

 

 

آری

 

 

از علامت سوال بدون جواب بدم می‌آید

 

 

 

 

-        از خودم بدم می‌آید –

 

 

 

و از تو در حیرتی 

 

 

علامت تعجّب! می‌گذارم

 

 

و سوال هایت را

 

 

نانوشته بر سنگِ قبرم می‌نویسم

 

 

و همیشه خالی‌تر از تو پُر می‌شوم

 

 

و یاد می‌گیرم

 

 

که بی‌ارتفاع تو سقوط نکنم

 

 

و بی موجِ تو آرام نگیرم.

 

 

 

 

 

دیگر مرا به واژه‌ها نگریستن نیازی نیست

 

 

که تو تمام واژه‌های ناگفته‌ام را با نقطه‌ای به پایان رسانیدی

 

 

و به سمت سبزی‌های پرطراوت تراویدی

 

 

و عشق را

 

 

بارها

 

 

        و بارها

 

 

                زمزمه کردی

 

 

 

 

 

۱۹ اردیبهشت ۱۳۸۶