در این دنیا

اگر نادان بمانی بهتر از آن‌ست

جواب پرسشت را با طناب دار بنویسند!

***

شبیه ماهی لجباز

                                که تنها آرزویش بوسه‌ای بر گونۀ آب‌ست

به دنبال جوابش پرس‌پرسان

علامت‌های پرسش را

تکاپو می‌کند هر بار

گلوگیر و نفس‌گیر است

-مانند طنابِ دار-

                                  پاسخ‌های بی‌رحمی

                                                                                که می‌خیزد به ناگاه از علامت‌های بی‌پاسخ

***

تو هم بگذر

سؤالت را

شبیه ماهیان با یک حباب ساده

                          -با یک آه –

                                               تا طعم تن دریا

                                                                               به روی بستر مهتاب بفرستش

که تا این اتفاق تلخ را هرگز نبینی

توی حلق واژه‌هایت پرسشی بی‌رحم را

                                                                      هرگز !

***

بترس از شب

                                            و از آن عینک مهتابی تاریک و وهم‌آلود

                                                                              و خورشیدی که در آن فاش خواهد شد

 

سراغ آب را هرگز

نگیر و آب را تنها

میان واژه‌های خیس و مبهوت خودت گاهی به یاد آور!

که در دریا همیشه

                                          آب یعنی آب را هرگز ندانستن!

  پنج‌شنبه 24 مرداد 1387