وقتی سرعت خواندنم به دلایل مختلف بالا رفت، از تندخوانی و گاهی سطحی‌خوانی خودم ناراحت بودم. به فکر آن افتادم کاری کنم که کیفیت فدای کمیت نشود. این فکر به ذهنم رسید که هر کتابی را که می‌خوانم، حتی آن‌ها را که دل خوشی ازشان ندارم، برایشان چیزکی بنویسم. این شد این چیزهایی که در این یک سال نوشته‌ام. تقارن مشکل ویزایی و بینایی با هم باعث شد، در چهار ماه بیکاری و به بهانهٔ توصیهٔ پزشک برای به حداقل رساندن کار با رایانه، بیشتر بخوانم و بیشتر این نوشته‌ها در واقع حاصل تأملات یک ذهن بیکار بود.
خواستم به بهانهٔ این ۱۴۰ کتابی که در سال ۲۰۱۸ خواندم (البته اندکی‌شان را نیمه‌تمام)، ۱۴ کتاب را به انتخاب خودم معرفی کنم. این انتخاب‌ها قاعدتاً تا حد زیادی سلیقهٔ شخصی است. در این فهرست ترتیب خاصی وجود ندارد. اولش خواستم فهرست کتاب‌هایی که ارزش خواندن دارند آماده کنم که دیدم حدود سی چهل کتاب شاید هم بیشتر می‌شود. بعد گفتم به یمن عدد ۱۴ کوتاهش کنم به ۱۴. ناگفته پیداست که شاید فردا اگر بخواهم پیشنهاد بدهم، چند تا کتاب کم و زیاد شوند. در هر حال، شاید برای آنان که فرصت زیادخوانی ندارند، این فهرست به عنوان یک پیشنهاد عملی قابل استفاده باشد. (پارسال هم همین کار را کرده بودم: پیوند)
- بازماندهٔ روز، کازوئو ایشی‌گورو (رمان، قرن ۲۰، انگلیس)
- هیس، محمدرضا کاتب (رمان، قرن ۲۰، ایران)
- جنایت و مکافات، داستایوسکی (رمان، قرن ۱۹، روسیه)
- نیست‌انگاری و شعر معاصر، یوسف‌علی میرشکاک
- مرگ ایوان ایلیچ، لئو تولستوی (رمان، قرن ۱۹، روسیه)
- چه کسی بر جهان حاکم است؟، نوام چامسکی (نقد سیاست خارجی آمریکا)
- گاوخونی، جعفر مدرس صادقی (رمان، قرن ۲۰، ایران)
- تاوان، یان مک‌یوئن (رمان، قرن ۲۱، انگلیس)
- نام گل سرخ، امبرتو اکو (رمان، قرن ۲۰، ایتالیا)
- چیزی غریب در سرم، اورهان پاموک (رمان، قرن ۲۱، ترکیه)
- الیو کیتریج، الیزابت استراوت (رمان، قرن ۲۱، آمریکا)
- کوری، ژوزه ساراماگو (رمان، قرن ۲۰، پرتغال)
- ترز راکن، امیل زولا (رمان، قرن ۱۹، فرانسه)
- پایی که جا ماند، ناصر حسینی‌پور (خاطرات دفاع مقدس و اسارت)
به لطف دوستان تعدادی کتاب فارسی برایم آمده است (ظاهر و باطن در تصویر). خوشحالم. ان‌شاءالله سال جدید بیشتر فارسی بخوانم.
حسن صنوبری
