در دنیایی که همیشه چیزی کم است، همیشه علتی برای نارضایتی از اکنون وجود دارد، و همیشه خود را بینقص جلوه دادن به نحوی عرف است، نویسندهٔ این کتاب که خود سالها در مورد این مسأله در رشتهٔ علوم اجتماعی مطالعه و پژوهش کرده است بر آن است که بگوید مهم رفتن در مسیر و خود را دوست داشتن و خود را فهمیدن است. اینجاست که با مفهوم آسیبپذیری آشنا میشویم و میفهمیم ما انسانها از آنجا که تشنهٔ دوست داشته شدن و ارتباط هستیم، از بیم از دست دادن فرصتهای دوست داشته شدن سعی در پوشاندن این آسیبپذیری میکنیم و در نهایت این مسأله به شرمی میانجامد که موجب تخریب روح و روان انسان میشود. به نظرم خوب است به سخنرانی این نویسنده در مورد این مطلب رجوع کنید:
https://www.youtube.com/watch?v=iCvmsMzlF7o