تمام حرف نویسندهٔ این کتاب این است که به جای رفتن به کلاس‌های نویسندگی و از این جور چیزها، بهترین کلاس نویسندگی آهسته و دقیق خواندن آثار ماندگار ادبی است. بقیهٔ کتاب مملو از مثال‌های بعضاً ملال‌آور با توضیحات شخصی نویسنده است. به این معنا که اگر آن کتاب‌ها را نخوانده باشید، احتمالاً حرف نویسنده را نخواهید فهمید. بدترش حرافی نویسنده و گفتن از خاطرات کلاس‌های درسی‌اش در دانشگاه‌های آمریکاست. کتاب خوبی است به جهت پیام اصلی‌اش. دقیقاً شبیه حرفی است که امیرخانی، نویسندهٔ ایرانی، می‌زند که به جای کلاس نویسندگی، زیاد بخوانید. اما نزدیک به سیصد صفحه حرف زدن در این مورد دیگر غیرقابل تحمل می‌شود.