با کاروان
آهسته آهسته
نجوای شب‌هایی لبالب از غمی لبریز...
باور ندارم تلخی آوازهایم را
-چو کاروان رود، فغانم از زمین بر آسمان رود... چه غمی دارم-
باور ندارم غربتم را...
لبریزم از یادی که در اعماق جانم ماند
از کاروانِ مانده بر جا و منی که رفته‌ام از دست...
پندار من این است...
نیویورک - فوریه ۲۰۱۳
سعیده
سعیده
گاهی دلم می خواهد در روز ده بار اذان بگویند. شاید هم بیست بار. نه اصلا دائم الاذان باشد آن روز.
بنشینم، سجاده را پهن کنم.
چادر را سر کنم.
رو به قبله ساعت ها بنشینم.
حرف بزنم، آسمان را نگاه کنم.
دستانم را رو به آسمان بگیرم.
حرف بزنم. حرف بزنم.
با همه شان حرف بزنم.
نه اصلا حرف نزنم.
بشینم فقط نگاه کنم.
حرف نزده، حرف دلم پیدا باشد.
قرآن را باز کنم، آیه ای بخوانم.
همان آیه که باید بشنوم.
تسبیحی در دست بگیرم.
همان تسبیح را
همان تسبیح سبز رنگ
همان که فکر می کنی عجیب است.
آرام آرام ذکر بگویم
الهم صلی علی محمد و آل محمد و عجل...
یک تسبیح، دو تسبیح....
شاید صد تسبیح
بگذار باور کنم که امروز دائم الاذان است
بگذار سجاده ام را پهن کنم
بگذار به آسمان لبخند بزنم
بگذار خدا را نظاره کنم...
بگذار قران باز کنم
بگذار همان آیه باشد
همان سوره
تسلیم نشوم
بگذار باور کنم.
سعیده
سعیده
سعیده
همیشه وقت رفتن که می رسد
دل بی قرار و بوی غربت می رسد
پا بر زمین و دست به سوی آسمان
میخکوب می شود چشمم به بی کران
آهسته آهسته باید که رفت
دل را باید گذاشت و چشم را که بست
در پیچ جاده و ظلمت بی کران
محو شد گنبد آبی ات زیر سقف آسمان
تا کی شود دوباره وقت آمدن
وقت رسیدن و دست به دامن شدن
این بار که آمدم دستم بگیر
دستان خالی را برای همیشه بگیر
این بار که آمدم سه شنبه بود
سه شنبه وقت رفتن و روز دگر که بود
این جمعه هست چشمم به انتظار
خواهش کنم بیا با این دل بی قرار
دلم پر از گناه و چشمم پر از امید
اشکم پر از ریا و قلبی پر از تردید
بشکن این سکوت سالیان و ماهیان
غبار غفلت گرفته سراسر وجودمان
