این کتاب که در سال ۲۰۰۳ منتشر شده است، جستارهای «سوزان سونتاگ» منتقد و نویسندهٔ شهیر آمریکایی است در مورد نمایش داده شدن رنج انسان‌ها در عکس. از زمانی که عکسهایی از جنگ اسپانیا به دست ویرجینیا وولف رسید و او را به تأمل دقیق واداشت تا ۱۱ سپتامبر که تصاویر دهشتناک آن دست به دست شد، تا فضای تعزیهٔ امام حسین که مردم ایران را هر سال به گریه می‌اندازد، همه موضوعات مورد بررسی نویسنده در این کتاب کوتاه است. او در این میانه کنایه‌هایش را به ظلمی که به مردم فلسطین روا شده است و حتی نظام سرمایه‌داری در کتاب جا می‌دهد.
اگر سونتاگ زنده می‌ماند و اینستاگرام را می‌دید، احتمالاً کتابی می‌نوشت با عنوان «نظر به خوشی‌های ساختگی دیگران»!
سلام و عرض ادب
اندک منتقدان و اندیشمندان آمریکایی واقعا صاحبنظر هستند برعکس نمونه های وطنی که بیشتر دنبال منافع جمع و گروه خودشون هستند، اینها واقعی و موثر هستند تا حدی در نوشتار و آثار ادبی تا رسانه ها و ... هر چند نفوذ و اعمال قدرت حاکمیت و دولت ها سایه افکنده بر همه چی شون
از اندیشمندان خب مثلا نوام چامسکی در MIT یا فعالان ضد جنگ و ضد نظام سرمایه داری یا حتی اندیمشندان موثری که برا آرمان فلسطین قلم میزنند و عمل میکنند یا مث گروهی که با خلاقیت ی ارزشمند هر سال امام حسین ع رو تبلیغ میکنند در قاره آمریکا
هر چند کامل نیستند و قابل نقد هست آثارشون
.
تاثیر پلتفرم هایی مث اینستاگرام در تبیین تصویر و عکس کمتر از متون ادبی و نوشتن هست
هر چند حدیث هست از چهارده معصوم که " دل با نوشتن آرام میگیرد" به همین شکل که نوشتن تا حدی مث تصاویر و اشتراک عکس و مهمتر عکاسی مث موسیقی آرامش روح هستند مث عبادت و نماز
.
طبیعی هست که قشر هایی از جامعه نمیتونند با رمان های ادبی ارتباط بگیرند و اصلا کتاب نمیخونند و در ادامه ساعات بیشتری در توییتر و اینستاگرام میگذارند که فضای الان این پلتفرم ها داره حرفه ای میشه به سمت اشتغال و مطالعه و .... هر چند ضعف هایی وجود داره
.
ولی هیچ چی کتاب نمیشه
مث من که چند جلد کتاب رو که به ۱۸۰۰ صفحه میرسه رو یکی دو روزه تموم میکنم
مث شما که موثر از پیشگامان هستید و الگو میگیریم
.
سلامت باشید و سپاسگزارم دکتر عزیز و نازنین