در مقدمهٔ کتاب ادعا شده است که سعی در پاسخ به این سؤال شده که چرا ایرانیان این قدر با شعر مأنوسند، برخلاف دیگر اقوام تاریخ‌دار جهان که شاعران جایشان در قفسه‌های کتابخانه‌هاست نه در قفسهٔ سینه‌های عوام و خواص. نویسنده ادعایی مبنی بر تخصصی بودن مقالات ندارد و لذا خواننده از این کتابِ بسیار کوتاه انتظار ویژه‌ای نباید داشته باشد. اما نویسنده سؤالی را که در مقدمه پرسیده به فراموشی می‌سپارد. در عوض، در بسیاری از جاهای کتاب به توضیح واضحات می‌پردازد. البته به خاطر آوردن پاره‌های شعر پنج شاعر مطرح‌شده، این کتاب به درد خواندن در وقت‌های مرده (در مترو، رستوران و …) می‌خورد.

کتاب را که از کتاب‌خانه گرفتم، داریوش شایگان در بین زنده‌ها بود، حالا در بین رفتگان است؛ خدایش بیامرزاد.