ساعت درست ده‌ و ده دقیقه‌ست

و ثانیه‌ها منتظر من‌اند

شاید زمان ایستاده

و من

این جاده‌های سرازیری را دچار شده‌ام.

 

 

 

 

 

"ساعت ده و ده دقیقه

اینجا تهران‌ست

صدای ..."

تمام صداها جلوی چشمم سیاهی می‌روند

حتی ساعت‌های دیجیتالی دارند به من طعنه می‌زنند

انگار باید این عقربه‌ها را هل داد

تا ساعت دوباره صفر شود.

 

تیر ۱۳۸۶