«چرا اصلاً کسی به جای تماشای فیلم روی پرده کتاب بخواند؟ چون کتاب می‌تواند تبدیل به ادبیات شود… در نظر من، هر چه بیشتر کتابی ادبی باشد، واژه‌هایش دقیق‌تر، جملاتش تخیل‌آمیزتر، عمیق‌تر و مستدل‌تر هستند، و مردم بیشتر آن کتاب را می‌خوانند… به نظرم سخت‌تر از سال‌ها وقت گذاشتن برای نوشتن یک کتاب، متقاعد کردن کتاب‌نخوان‌ها به خواندن کتاب است.» (ص ۱۹)
با وجود آن که نزدیک به سی سال از انتشار این کتاب گذشته است، هنوز بین کتاب‌دوستانِ آمریکایی محبوبیت دارد. این کتاب که حجم کمی دارد دست‌نوشته‌های شبیه به خاطرات شخصی «آنی دیلارد» نویسنده و شاعر آمریکایی در مورد احساسات درونی‌اش موقع نوشتن کتاب‌هایش است. به حسابِ استراحت حین خواندن کتاب بسیار بلند دیگری این کتاب را برداشتم و خواندم. بیشتر فکر می‌کنم این کتاب به خاطر محبوبیت خود نویسنده محبوب است تا اصل متن. اگر از قلم شاعرانهٔ نویسنده بگذریم حرف ویژه‌ای در کتاب پیدا نمی‌شود.
«وقتی که ادبیات به نویسنده‌ای شکل بدهد، شاید آن وقت آن نویسنده بتواند به ادبیات شکل دهد.» (ص ۶۹)
